Árið var 2006 - táningsstúlka að fermast í litlum bæ á Íslandi. Auðvitað var hún spennt og dagurinn í alla staði dásamlegur. Hún fékk þverflautu í fermingargjöf frá foreldrum sínum, þverflautu sem var dásamlega falleg. Hún var svo falleg að hún var notuð sem skraut á veisluborðið þar sem hægt var að dást að henni.

Stúlkan hélt áfram námi sínu í tónlistarskóla bæjarins í tvö ár eftir ferminguna en hætti svo náminu eftir það ýmissa hluta vegna. Þverflautunni var pakkað niður í töskuna sem fylgdi henni en af og til tekin upp, pússuð og blásið í hana.

Haustið 2011 fékk ung stúlka flautuna lánaða í trausti þess að hún færi vel með hana. Árin líða og vorið 2014 er móðir stúlkunnar sem fékk flautuna lánaða, beðin um að skila henni en hún sagðist þá vilja kaupa flautuna. Eigandinn vildi hins vegar ekki selja hana þannig að úr varð að flautunni yrði skilað þegar skóla lyki í vor.

Sumarið leið og ekki var flautunni skilað. Það var síðan síðla sumars að móðir eigandans fór að ganga eftir því að henni yrði skilað og föstudag einn í ágúst sl kom flautan í hús eða það leit þannig út. Kassinn sem flautan átti að vera í var hins vegar bæði brotinn, tómur og með bilaða læsingu! Haft var samband við móður lánþegans og hún látin vita að flautukassinn hefði verið bæði tómur og skemmdur. Liðu nú enn einir 14 dagar þar til flautan var send og þegar móðir eigandans bar hana augum fékk hún áfall.

Flautan var bæði skemmd og illa útlítandi.

Í munnstykkinu voru 5 brot eins og hún hefði verið rekin utan í. Tvö af þessum fimm brotum er ekki hægt að laga. Flautan hafði ekki verið smurð og mjög var fallið á hana, auk þess sem á henni voru ljótir ryðblettir. (ryðblettir koma á þverflautur ef þær eru ekki þurrkaðar eftir að blásið hefur verið í þær). Móðir eigandans hafði samband við móður lánþegans og sagði að huggulegt hefði nú verið ef þær hefðu látið vita af þessum skemmdum. Móðir lánþegans ítrekar þá að hún vilji kaupa flautuna og eigandinn samþykkti að selja hana enda ekki spennandi fyrir hana að eiga hljóðfærið svona útleikið. 

Í kjölfarið er farið í það að finna verð og til þess var farið í verslunina sem flautan var keypt í. Þar voru menn afar hissa á útliti og meðferð flautunnar og spurðu hvers vegna hún hefði verið lánuð. Það var af góðsemi einni saman og vegna þess að eigandinn vissi ekki betur en að lánþeginn færi vel með hlutina sína.

Verð var gefið í flautuna og sent móður lánþegans. Engin viðbrögð bárust af þeim vígstöðvum og líðu dagarnir. Það var svo ekki fyrr en móðir eigandans sendi tölvupóst og sagðist senda flautuna ef ekkert heyrðist frá þeim. Þá stóð ekki á svarinu; "við ætlum ekki að kaupa þessa flautu"! Þá var þetta fólk sem um ræðir búið að hafa samband við lögfræðing og sagði að ef stúlkan færi fram á skaðabætur yrði hún að sanna að lánþeginn hefði skemmt hljóðfærið. Jafnframt var móður eigandans tilkynnt að flautan hefði ekki verið í fullkomnu lagi þegar hún var lánuð en aldrei hafði verið á það minnst fyrr (enda flautan í fullkomnu lagi). Enginn hafði hins vegar nefnt skaðabætur og móðir lánþegans hafði ítrekað óskað eftir því að fá að kaupa flautuna. Það var nú hins vegar breytt eins og að ofan greinir. 

Eftir situr ung kona með illa farna þverflautu sem hefur tilfinningalegt gildi fyrir hana og þeir sem eiga "heiðurinn" af skemmdunum vilja svo ekki kannast við það.  

Skilaboðin mín til ykkar sem lesið þetta: EKKI LÁNA HLJÓÐFÆRIN YKKAR NEMA HAFA TRYGGINGU FYRIR ÞVÍ AÐ ÞAU VERÐI BÆTT EF ÞAU SKEMMAST! 

Nú er kominn september og ég er stödd á Íslandi til þess að tæma íbúðina sem við mæðgur höfum leigt síðustu 2 og hálft ár. Það er mikil sorg fólgin í því að rífa upp heimili sitt og selja megnið af því sem maður á og setja afganginn í geymslu um óákveðinn tíma. Ég verð semsagt heimilislaus eftir 20. september þökk sé fyrrverandi stjórn Hvamms, heimilis aldraðra á Húsavík. Málaferlunum er lokið með mínum sigri en það er ekki samasemmerki milli þess og þess að mannorð mitt hafi verið hreinsað. Aldeilis ekki! Auðvitað var það mikill léttir að vinna skaðabótamálið sem Hvammur höfðaði gegn mér......en ég hef ekki fengið neina afsökun frá fyrrverandi stjórn Hvamms fyrir það sem hún gerði mér. Og það var nú ekki svo lítið.....

Ég hef heldur ekki fengið afsökun frá forstjóra HÞ en hann skrifaði ljótan nýárspistil hvar hann kallaði mig margsinnis þjóf. Ég sendi bréf til ráðuneytis heilbrigðismála hvar ég kvartaði undan þessum skrifum forstjórans og hann fékk bréf frá því ágæta ráðuneyti þar sem honum var tilkynnt að hann hefði brotið meðalhófsreglu með því að blanda mínu nafni inn í þann pistil, Hann hefur líklega passað að enginn fengi að heyra af því bréfi hvað þá sjá það og líklega hefur ráðuneytið skrifað honum það bréf til málamynda því nýjustu fréttir segja mér að hann verði fyrsti forstjóri Heilbrigðisstofnunar Norðurlands. Þannig eru menn verðlaunaðir í íslensku stjórnmálastarfi, skítt með eina vesæla hjúkku! Tveir einstaklingar sem tóku þátt í aðförinni gegn mér sitja líka ennþá í stjórn Hvamms. Er þetta eðlilegt?

Það er ekki þannig að allt sé bara í lukkunnar velstandi þó að ég hafi unnið skaðabótamálið. Það er ekki þannig að brotunum sé púslað saman á einni kvöldstund og allir séu sáttir. Ég er í molum eftir allt sem á undan er gengið og þetta hefur gengið svo nærri mér að óhætt er að segja að ég búi við skert lífsgæði eftir það - þeim tókst líklega það sem þau ætluðu sér, þau beygðu mig svo rækilega að ekki er víst að ég geti staðið upprétt aftur. Mér finnst skrýtið að fólk sem velst til forystu á leiksviði stjórnmálanna geti hagað sér að vild, framið mannorðsmorð og eytt og spreðað peningum án þess að þurfa að svara fyrir það á nokkurn hátt. 

Það eru allir orðnir hundleiðir á "þessum málum" mínum og Hvamms......ég líka! Ég reikna hins vegar með að flestir séu sammála því að maður verði að geta lifað í sæmilegri sátt við sjálfan sig og þær ákvarðanir sem maður tekur og ég finn að ég er ekki sátt! Ég er að vísu sátt við mína eigin frammistöðu og skynsemi en vil líka að þeir sem á mér hafa brotið gjaldi fyrir það. Það er hreinlega spurning að taka slaginn áfram og höfða mál fyrir rangar sakargiftir og meiðyrðamál..........ja, nema ég fái opinbera afsökun og miskabætur frá fyrrverandi stjórn Hvamms og Jóni Helga, svona í ljósi þess dóms sem kveðinn var upp þann 10. júlí sl.

Ég vaknaði í morgun og skellti mér óvenju snemma fram úr því sem ég kalla rúmið mitt hér í Noregi. Opnaði tölvuna og kíkti á Facebook eins og venjulega. Ein vinkona mín hafði sett inn færslu á "tímalínuna mína" þar sem hún skorar á vini mína á Facebook að greiða kr. 1500 inn á reikning í mínu nafni. Til hvers? Jú, til að aðstoða mig við að greiða lögfræðikostnað í málaferlunum sem ég stend í þessa dagana og lesa má um hér á blogginu mínu. Nokkrir eru þegar búnir að lýsa sig tilbúna til aðstoðar og ég þakka svo sannarlega fyrir alla þá hjálp sem ég get fengið. Ég hef því ákveðið að auglýsa númerið á bankareikningnum mínum, bæði hér og á Facebook og þeir sem vilja/geta lagt mér lið mega gjarna leggja kr. 1500 inn á þennan reikning: 0115-05-61178, kt. 131165-3749. Í dag stendur ógreiddur reikningur í ríflega 484.000 og aðalmeðferð í málinu er framundan þannig að það á eftir að bætast við......

 Í 15 ár (nánast upp á dag) var Húsavík bærinn minn og dóttur minnar, bær sem okkur þótti vænt um, bær þar sem við höfðum eignast góða vini, bær þar sem við höfðum komið okkur vel fyrir í litla húsinu okkar á Uppsalaveginum. Ég var ákveðin í að búa á Húsavík þó ég hefði ekki endilega ákveðið að bera þar beinin og dóttir mín sagðist alltaf vilja búa þar. Ég vann í sex ár á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga og tæp níu ár í Hvammi. Ég var leiðbeinandi á ýmsum námskeiðum sem haldin voru á vegum Verkalýðsfélags Húsavíkur (nú Framsýnar), ég var oft beðin um að kynna stöðu öldrunarmála í sýslunum og ég bar hag aldraðra alltaf fyrir brjósti. Ég hélt að ég hefði gert góða hluti meðan ég bjó á Húsavík en það voru svo sannarlega ekki allir sammála því eins og átti eftir að koma á daginn. Dóttir mín fór í menntaskóla í Reykjavík eftir að hafa verið einn vetur í Framhaldsskólanum á Húsavík svo ég var ein fyrir norðan á veturna nema þegar hún kom í heimsókn. 

Við vorum nokkrar stelpurnar (ásamt Jósa og Svenna)sem fluttum til Húsavíkur á svipuðum tíma, Gunna hjúkka og ég fluttum sömu helgina norður árið 1996, Helena hjúkka kom árið eftir ásamt Hjörtínu hjúkku og Elsu þroskaþjálfa. Áslaug hjúkka kom svo aftur 1998 og árið 2001 komu svo Elsa iþjuþjálfi og Sveinbjörn sjúkraþjálfari. Við héldum vel saman "aðkomupakkið" og fengum Abba og Möggu Tolla í lið með okkur, stofnuðum matarklúbb, saumaklúbb og þorrablótsklúbb......þá eru ótaldar árshátíðirnar sem við fórum á og kaffibollarnir sem sopið var á ásamt því að borða heimilisbrauð með hangikjöti og salati.....já þetta voru svo sannarlega yndislegir tímar. Ég kynntist líka fullt af heimafólki, átti góða kunningja og eignaðist vini í þeirra hópi. Auðvitað má segja að maður hafi gengið í gegnum ýmislegt í persónulegu lífi svona eins og gengur en atvinnulega vissi ég ekki annað en mér gengi vel og ég stæði nig vel í starfi. Annað kom á daginn.....

Mér var sagt upp starfi mínu hjá DA í mars 2011 eins og mörgum er kunnugt. Það gerðist skyndilega og algerlega að tilefnislausu. Grunnur tilveru minnar var þar með brostinn, ég hafði gert fjárhagsskuldbindingar sem byggðust á því að ég hefði þau laun sem ég hafði hjá DA. Ég flutti suður, kötturinn var svæfður þar sem við gátum ekki haft hann í íbúðinni sem við leigðum í Reykjavík, ég fékk vinnu í borginni en 40% lægri laun. Það var alveg sama þó að ég prjónaði lopapeysur sem ég seldi og seldi Tupperware til að drýgja tekjurnar, allt kom fyrir ekki. Vanskilin hlóðust upp og varla sá högg á vatni. Áslaug fyrrum vinkona mín hafði skrifað upp á lán fyrir mig og stendur nú í því að borga af því þar sem ég hef ekki bolmagn til þess eins og staðan er í dag. Ég er ekki stolt af því en get ekkert gert eins og er. Ég á ekki efnaða fjölskyldu sem ég get leitað til og bankarnir hafa lokað á mig. 

Það eitt að þurfa að flytja búferlum getur verið erfitt þó að ekki bætist við það atvinnumissir, ærumeiðingar og vinslit. Þannig var það í mínu tilviki! Síðan eru liðin þrjú ár. Þrjú ár sem hafa verið ótrúlega erfið. Á þessum þremur árum hef ég gengið í gegnum helvíti, helvíti sem ég óska engum að þurfa að ganga í gegnum. Helvíti skapað af fólki á Húsavík sem ég í raun þekki ekki neitt. Fólki sem einhverra hluta vegna vildi mig burt en þótti það ekki nóg þannig að þau tóku upp á því að kæra mig fyrir þjófnað. Málið var rannsakað af rannsóknarlögreglu sem felldi það niður en nei nei, þetta frábæra fólk sætti sig ekki við þá niðurstöðu og kærði hana til Ríkissaksóknara sem staðfesti niðurtöðu rannsóknarlögreglu.  Mér var létt og var loks sannfærð um að nú fengi ég frið fyrir þessu fólki sem einhverra hluta vegna óskar mér ills. 

Þessi reynsla síðustu ára hefur svo sannarlega haft áhrif á heilsufarið mitt. Ég hef gengið í gegnum allan tilfinningaskalann mörgum sinnum, verið reið, sár og leið. Dóttir mín hefur verið mér mikil hjálp auk annarra meðlima í minni litlu fjölskyldu. Þar má ég þó til með að nefna minnstu krílin, þau Ingu Soffíu, Stefán Daða og Margréti Birtu. Þau hafa reyndar enga hugmynd um hvað þau hafa hjálpað mér mikið en ég segi þeim það kannski seinna. Í dag er ég hins vegar ekki reið en þeir einstaklingar sem hafa staðið fyrir þessu einelti gegn mér geta hrósað happi. Ég er búin á því! Af veikum mætti er ég að reyna að vinna fyrir mér. Ég brá á það ráð að fara að vinna í Noregi og líkar það ágætlega þó að ég vildi frekar vera á Íslandi. Launin eru hins vegar betri hér og ég þarf ekki að vinna alveg eins mikið og get vonandi borgað Áslaugu á þessu ári.

Í tengslum við málaferli sem framundan eru fékk ég að sjá í vetur ýmsa pappíra sem tengdust ákærunni um þjófnaðinn. Þar var fyrrum samstarfsfólk mitt hjá DA að gefa skýrslur hjá rannsóknarlögreglu. Það var ýmislegt ömurlegt sem þar kom fram en fólk var eflaust að reyna að bjarga eigin skinni, því hafi peningar horfið frá Hvammi, hefur einhver annar en ég tekið þá, svo mikið er víst! Sumt sem ég las í þessum pappírum var hrein og klár lygi, annað var persónulegs eðlis og kom því sem um var að ræða ekki við. Þetta var fólk sem ég hafði unnið með til margra ára og vissi ekki betur en samstarfið hefði gengið vel, þetta var fólk sem ég treysti og þetta var fólk sem ég hélt að treysti mér. Nú er staðan sú að stjórn Hvamms hefur höfðað skaðabótamál á hendur mér vegna þessara meintu "horfnu" peninga. Ég á að þeirra mati að bera ábyrgð á því að þeir hafi horfið af því ég var framkvæmdastjóri. Ég er neydd til að taka til varna fyrir héraðsómi og varð að ráða mér lögfræðing. Það kostar sitt og ég hef nú þegar fengið fyrsta reikninginn frá honum. Ég veit hins vegar ekkert hvernig ég á að fara að því að borga honum en segi eins og sannur Íslendingur "það hlýtur að reddast"!

Bankinn tók húsið mitt í nóvember 2013 (já bankinn, ekki Íbúðalánasjóður eins og oftast er). Þar fyrir utan hafði síðasti leigjandinn minn á Húsavík komið illa fram og fór úr húsinu án þess að borga uppsagnarfrest! Já það hjálpaðist margt að, en á þessum tímapunkti var mér eiginlega orðið sama um húsið og ég hafði ekki burði til að eltast við óheiðarlegan leigjandann sem segist hafa fengið upplýsingar um það hjá sýslumaninum á Húsavík að hann þyrfti ekki að greiða uppsagnarfrest af því það væri komin nauðungarsölubeiðni á húsið. Erfiðleikarnir hafa svo sannarlega haft áhrif á heilsu mína og almenna líðan. Í dag hef ég afskaplega lítil tengsl við Húsavík, ég á þar örfáa vini (hægt að telja þá á fingrum annarrar handar). Ég óska þess bara að þessu ljúki, að ég fái frið. Það verður hins vegar einhver bið á því. 

Það sem vakir fyrir mér með þessum skrifum er fyrst og fremst sjálfshjálp. Ég er ekki að leita eftir vorkunnsemi. Ég veit að ég fæ aldrei skýringu á því hvers vegna þetta hefur allt gerst en treysti því að mér sé ætlað að læra af þessu og þroskast sem manneskja. Það sem ég hins vegar skil ekki er þessi meðvirkni og eineltiskúltúr sem þrífst á Húsavík. Ég mun aldrei skilja það og mig langar að biðja ykkur kæru Húsvíkingar og aðrir Þingeyingar að gera hluta af orðum Bibba (Snæbjarnar Ragnarssonar) að ykkar og koma þessum skilaboðum til þeirra sem ráða: "Hættið að eyðileggja samfélagið með þröngsýni, frekju, valdníðslu og fávitagangi. Þið eruð markvisst að hrekja frá ykkur fólk og skerða mannlíf og menningu" (Snæbjörn Ragnarsson, FB, 13. apríl 2014).

Í dag er síðasti dagur ársins 2013 og á slíkum tímamótum sem áramót eru, getur verið gott að líta yfir farinn veg og íhuga hvar vel hefur tekist til og hvar hefði mátt gera betur. Þegar ég lít yfir árið fara margar hugsanir í gegnum höfuðið á mér. Langflestar eru fallegar en þó eru nokkrar sem seint munu teljast fallegar því miður! 

Fyrri hluti ársins leið og ég vann vinnuna mína á Sólvangi. Reyndar sagði ég upp í apríl en dró svo uppsögnina til baka gegn því að ég fengi launalaust leyfi í eitt ár. Það var samþykkt mér til mikillar gleði. Ég vil þó geta þess að mér finnst vinnan mín á Sólvangi skemmtileg og gefandi en á þessum tímapunkti varð ég að breyta einhverju í eigin lífil Ég byrjaði á vinnunni. Ég hélt áfram í crossfit og finnst það algerlega frábært. Ég fór á norskunámskeið, var svona að spá í að breyta til og í júli vil ég meina að ég hafi stigið stórt skref í átt til betra lífs þegar ég ákvað að fara að vinna í Noregi. Mér fannst að sjálfsögðu erfitt að fara frá fólkinu mínu, sérstaklega litla fólkinu mínu þeim Ingibjörgu Soffíu, Stefáni Daða og Margréti Birtu. Margrét Sif er hins vegar orðin fullorðin og hún var í íbúðinni okkar ásamt vinkonu sinni meðan ég var úti. Þær fóru semsagt að búa saman þessar elskur. Eftir því sem mér hefur skilist var þessi tími sem ég var í Noregi frábær hjá þeim þar sem þær brölluðu margt og mikið. 

Í Noregi var ég í ríflega fjóra mánuði og líkaði vel. Mér gekk líka vel og fannst fínt að upplifa það aftur að vera orðin "maur" eftir tæplega tvo áratugi í stjórnunarstöðum. Mér finnst það reyndar svo fínt að ég veit ekki hvort ég mun eiga afturkvæmt í stjórnunarstöðu.....

Það var gott að vera ein í Noregi og íhuga stöðuna, fara í naflaskoðun og horfa heim úr fjarlægð. Sumt varð skýrara en á öðru hef ég enn engar skýringar fengið (og fæ sjálfsagt aldrei) eða séð í bjartara ljósi. Það gerðist svo í haust að ég gat í fyrsta skipti hugsað þá hugsun til enda að erfiðleikar síðustu ára hefðu haft einhvern tilgang, nefnilega þann að koma mér úr landi. Opna dyrnar að Noregi og vinnu þar. Ég kynntist góðu fólki þennan tíma sem ég var í Noregi og það sýndi mér að ég á ekki í neinum erfiðleikum með samskipti við annað fólk. Ég ætla hins vegar ekki að flytja til Noregs að svo stöddu heldur vera áfram tímabundinn "flottamaður" í leit að jafnvægi og betra lífi.

Á síðustu tæplega þremur árum hefur líf mitt verið óvanalega flókið og á erfiðustu stundunum mjög erfitt og hreinlega leiðinlegt. Ég á góða fjölskyldu, litla fjölskyldu. Það er þó ekki stærðin sem skiptir máli eins og frægt er orðið  Ég á líka góða vini, fáa en góða. Ég á líka fullt af kunningjum sem margir hverjir þekkja mig lítið en bæði sumir þeirra og einhverjir vina minna ákváðu á einhverjum tímapunkti að blanda sér ekki á nokkurn hátt í þá baráttu sem ég hef háð síðustu ár. Það var þeirra ákvörðun og ég var alls ekki sátt við hana á sínum tíma en í dag hef ég komist yfir það. Það velur hver fyrir sig. Mér finnst það samt ennþá skrýtið (þegar ég leyfi mér að velta því fyrir mér) því ég hefði svo sannarlega staðið upp fyrir vini mína og/eða kunningja sem hefðu verið beittir svipuðu ranglæti og ég. Þetta er hins vegar liðin tíð og viðbrögðum fólks verður ekki breytt. Ég mun hins vegar ekki fyrirgefa þeim sem gerðu á minn hluta þegar ég var svipt starfinu, ærunni og heimili mínu á Húsavík. Einhverjir hugsa örugglega á þá leið að það væri nú líklega betra fyrir mig að fyrirgefa þessu fólki en ég hef hins vegar ákveðið að gera það ekki. Það er mitt val og ég er sátt við það. Ég veit vel fyrir hvað ég stend og ég veit hvað ég get. Ég get nefnilega allt sem ég ætla mér, maður þarf bara tíma til að koma sér í gang aftur eftir árásir liðinna ára. Ég veit að ég er ekki sú eina sem hef lent í erfiðleikum og margir eru verr staddir í lífinu en ég. Það breytir því hins vegar ekki að erfiðleikarnir lágu í leyni og réðust á mig þegar minnst varði. Kannski hef ég átt þetta allt saman skilið, ég veit það ekki. Finnst það samt heldur langsótt þó ég viti vel að ég er langt frá því að vera fullkomin. Ég stefni hins vegar alltaf að því að gera betur í dag en í gær.....

Það er gott til þess að hugsa að erfiðleikarnir séu að baki og bjartari tímar framundan. Lífið er undir manni sjálfum komið að svo mörgu leyti en þegar maður er sleginn út af laginu tímabundið getur verið erfitt að komast aftur á beinu brautina. Það er samt hægt og helsta verkfærið til að svo megi verða er JÁKVÆÐNI! Ég hef ekki alltaf verið jákvæðasta manneskjan á svæðinu og ég veit það líka að ég á það til að stuða fólk. Ég er bara ég og þú ert bara þú......og við eigum að virða hvert annað! 

Núna er farið að síga á seinni hlutann á þessum síðasta degi ársins. Mig langar til að enda þennan stutta pistil á því að óska ykkur öllum gleðilegs árs og þakka fyrir það liðna. Mig langar líka til að biðja ykkur að virða náungann, virða skoðanir annarra þó þær samrýmist ekki ykkar eigin og mig langar líka til að biðja ykkur að ganga hægt um gleðinnar dyr svona yfirleitt. Bætum á eldinn heima hjá okkur svo að öllum líði vel! Árið 2014 er óskrifað blað og við skulum vanda okkur við að skrifa það.

Góðar stundir